آینده خودروسازی ایران در سایه تحریم ها و چین

بازار خودروی ایران در حالی روزبه‌روز به چین و محصولات آن وابسته می شود که به نظر می رسد با ادامه وضعیت فعلی و تشدید تحریم ها، نوع همکاری و وابستگی به آن‌ها شرایط حادتری نسبت به تحریم ایجاد کرده است. در واقع با توجه به شرایط حاکم نمی توان به آینده خودروسازی ایران در سایه تحریم ها و چین چندان امیدوار بود.

 به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، چین درحالی به تنها تکیه و ملجا و پناه خودروسازی ایران بدل شده است که خود این کشور در سایه رقابت و حضور خودروسازان بزرگ و قدرتمند جهانی موفق به رشد و توسعه شده است. این شرایط همراه با برخی عوامل مؤثر بر تولید و واردات آینده بازار خودرو را با بیم و نگرانی های زیادی همراه کرده است.

از یک سو، تحریم ها مانع از همکاری مستقیم با شرکت های بزرگ چینی و غیر چینی شده است و از سوی دیگر، میزان وابستگی به خودروسازان چینی را به شدت افزایش داده است. مسئله ای که می تواند در صورت ادامه دار بودن وضعیت تحریمی نه تنها عمق وابستگی را بیش‌تر کند، بلکه قدرت چانه زنی و انتخاب را نیز محدود و محدودتر خواهد کرد.

همچنین در سال‌های اخیر به‌دلیل تداوم تحریم‌ها تولید با افت چشم‌گیری مواجه شده است، به نحوی که بعد از عبور از بحران اولیه، هنوز تولید خودرو به ۱.۵ میلون دستگاه نرسیده است. این معضل نه تنها بازار خودرو بلکه زنجیره تأمین قطعات را نیز با چالش های زیادی مواجه کرده است.

یکی از عمده‌ترین مشکلات، محدودیت در واردات قطعات و مواد اولیه است. شرکت‌های خودروسازی ایران که تا پیش از تحریم‌ها بخشی از قطعات مورد نیاز خود را از شرکت‌های خارجی تأمین می‌کردند، اکنون با مشکلات گسترده‌ای در زنجیره تأمین مواجه‌اند. این وضعیت باعث کاهش کیفیت محصولات و افزایش قیمت خودروهای تولید داخل شده است.

همچنین محدودیت‌های بانکی ناشی از تحریم‌ها، مسیرهای تأمین مالی شرکت‌ها را مسدود کرده و سرمایه‌گذاری در توسعه فناوری‌های نوین خودرو را عملاً متوقف کرده است. بسیاری از پروژه‌های مشترک با شرکت‌های خارجی نیز نیمه‌کاره رها شده‌اند.

در این میان چین نیز تمایلی به سرمایه گذاری در ایران نشان نداده است. شرکت های خودروساز این کشور بیش‌تر در ایران به دنبال شرکایی هستند که بتوانند محصول مشترک تولید کنند. این تولید مشترک تا امروز چندان منجر به انتقال تکنولوژی و توسعه و رشد خودروسازان ایرانی نشده است.

البته روشی که برخی از شرکت های چینی با تعدد شرکا دنبال می کنند پیش‌تر نیز وجود داشته است، مانند شراکت رنو با ایران خودرو و سایپا، اما برخلاف همکاری ایرانی ها با فرانسوی ها، طرف ایرانی سهمی از تکنولوژی نبرده است.

در این شرایط آیا واقعاً افزایش عمق وابستگی ایران به چین می تواند آینده خودروسازی را تضمین کند؟ یا این‌که می توان مانند بسیاری دیگر از کشورها با سایر شرکت ها در تعامل بود و از موضعی برابر به صنعت خودروسازی پرداخت؟

بازار خودرو تحریم صنعت خودرو خودروهای چینی صنعت خودرو