حمل‌ونقل کشور مدیر ندارد/ حضور یک سرپرست نیمه‌وقت در معاونت حمل‌ونقل وزارت راه

مدیریت حمل‌ونقل کشور
مدیریت حمل‌ونقل کشور

مشکلات حمل‌ونقل مسافری و باری در ایران روزبه‌روز شدیدتر می‌شود و در این شرایط سعید رسولی، سرپرست معاونت حمل‌ونقل وزارت راه و شهرسازی، همزمان سرپرستی سازمان بنادر و دریانوردی را نیز بر عهده دارد؛ تصمیمی که نشان‌دهنده بی‌توجهی آشکار دولت به یکی از کلیدی‌ترین بخش‌های زیرساختی کشور است.






به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، وضعیت حمل‌ونقل در ایران، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ارکان توسعه اقتصادی و اجتماعی، در ماه‌های اخیر با چالش‌های فزاینده‌ای مواجه شده است. از کمبود ناوگان ریلی و جاده‌ای گرفته تا مشکلات ایمنی در جاده‌ها، افزایش هزینه‌های حمل‌ونقل و ناکارآمدی در مدیریت ترافیک و ترانزیت، همگی نشان‌دهنده بحرانی است که نیازمند توجه ویژه و مدیریت قوی است. با این حال، در چنین شرایط حساسی، وزارت راه و شهرسازی نه‌تنها اقدامی مؤثر برای حل این مشکلات انجام نداده، بلکه حتا برای مهم‌ترین نهاد مرتبط با حمل‌ونقل کشور، یعنی معاونت حمل‌ونقل وزارت راه و شهرسازی، یک مدیر ثابت نیز تعیین نکرده است. این بی‌توجهی زمانی عمیق‌تر می‌شود که بدانیم سرپرست فعلی این معاونت، سعید رسولی، همزمان مسئولیت سرپرستی سازمان بنادر و دریانوردی را نیز بر عهده دارد؛ سازمانی عریض و طویل که خود نیازمند تمرکز و مدیریت تمام‌وقت است.

سعید رسولی از ۱۸ آذرماه ۱۴۰۳ به‌عنوان سرپرست معاونت حمل‌ونقل وزارت راه و شهرسازی منصوب شد. اما چندی بعد، او به‌عنوان سرپرست سازمان بنادر و دریانوردی نیز منصوب شد، بدون این‌که هیچ توضیح شفافی درباره چگونگی مدیریت همزمان این دو مسئولیت کلیدی ارائه شود. این تصمیم نه‌تنها سؤال‌برانگیز است، بلکه نشان‌دهنده رویکردی سطحی و غیرمسئولانه از سوی وزارت راه و شهرسازی و دولت است. چگونه می‌توان انتظار داشت که یک فرد، با دو نقش سرپرستی در دو نهاد بزرگ و پیچیده، بتواند به‌طور مؤثر بر مشکلات عمیق حمل‌ونقل کشور تمرکز کند؟ نکته دیگر این که سرپرستی در یک جایگاه دولتی، زمانی محدود دارد و با این وجود مشخص نیست که رسولی تا چه زمانی قرار است همچنان سرپرست باقی بماند و این جایگاه یک مدیر تمام وقت به خود نبیند.

معاونت حمل‌ونقل وزارت راه و شهرسازی، به‌عنوان متولی اصلی سیاست‌گذاری، نظارت و توسعه زیرساخت‌های حمل‌ونقل جاده‌ای، ریلی، هوایی و دریایی، نقش محوری در ساماندهی این حوزه دارد. این نهاد باید با چالش‌هایی مانند فرسودگی ناوگان، کمبود سرمایه‌گذاری، افزایش تصادفات جاده‌ای و ناکارآمدی در ترانزیت بین‌المللی مقابله کند. با این حال، چند ماهی است که این معاونت بدون یک مدیر ثابت اداره می‌شود و سرپرست آن، که خود به‌عنوان سرپرست سازمان بنادر و دریانوردی نیز مشغول است، عملاً نمی‌تواند زمان و انرژی کافی برای این مسئولیت حیاتی اختصاص دهد. این وضعیت، نه تنها کارایی معاونت را کاهش می‌دهد، بلکه پیام روشنی به جامعه می‌فرستد که دولت و وزارتخانه، بهبود حمل‌ونقل را در اولویت خود قرار نداده‌اند.

این بی‌توجهی در حالی رخ می‌دهد که مشکلات حمل‌ونقل، تأثیر مستقیمی بر زندگی روزمره مردم و اقتصاد کشور دارد. برای مثال، در تعطیلات نوروزی ۱۴۰۴، شاهد بودیم که میلیون‌ها نفر به دلیل کمبود گزینه‌های حمل‌ونقل عمومی، ناچار به استفاده از خودروهای فرسوده و ناایمن شدند، که نتیجه آن افزایش تصادفات و مصرف بی‌رویه سوخت بود. در حوزه ترانزیت و تجارت خارجی نیز، ناکارآمدی در بنادر و راه‌آهن، ایران را از بهره‌مندی از ظرفیت‌های ترانزیتی منطقه محروم کرده است. در چنین شرایطی، انتظار می‌رود که وزارت راه و شهرسازی با تعیین یک مدیر تمام‌وقت و متخصص برای معاونت حمل‌ونقل، نشان دهد که این حوزه را جدی می‌گیرد. اما انتخاب یک سرپرست نیمه‌وقت برای این نقش، نه تنها نشان‌دهنده بی‌تفاوتی است، بلکه می‌تواند به وخامت بیشتر اوضاع منجر شود.

سؤال اصلی این است که چرا فرزانه صادق، وزیر راه و شهرسازی حتی حاضر به انتصاب یک مدیر ثابت برای این جایگاه نیست؟ آیا این تصمیم نشان‌دهنده کمبود نیروی متخصص در دولت است، یا این‌که حمل‌ونقل به‌عنوان یک اولویت کم‌اهمیت تلقی می‌شود؟ هر دو سناریو، نگران‌کننده‌اند. از سوی دیگر، انتصاب سعید رسولی به دو نقش سرپرستی، این شائبه را ایجاد می‌کند که شاید هدف اصلی، تمرکز بر مسائل راهبردی نبوده، بلکه صرفاً حفظ وضعیت موجود و اجتناب از مسئولیت‌پذیری بیش‌تر است. این رویکرد، در حالی که کشور با چالش‌هایی مانند تحریم‌ها، تورم، و نیاز به توسعه زیرساخت‌ها مواجه است، نه تنها غیرقابل‌قبول، بلکه مضر به حال منافع ملی است.

در نهایت، سرپرستی دوگانه سعید رسولی، صرف‌نظر از توانایی‌های شخصی او، نشانه‌ای از فقدان عزم جدی در دولت برای بهبود وضعیت حمل‌ونقل است. این وضعیت، نه تنها آینده زیرساخت‌های کشور را تهدید می‌کند، بلکه نشان‌دهنده رویکردی است که توسعه پایدار را در اولویت قرار نمی‌دهد.

source

توسط khodrocamp.ir