کوچک ترین موتور هارلی دیویدسون ؛ تلاش برای بقا در دهه ۱۹۶۰

کوچک‌ترین موتور تاریخ هارلی دیویدسون در واقع کوچک‌تر از کوچک‌ترین موتور برند هوندا چه در امروز و چه در گذشته است. این موتور خاص دو موتورسیکلت غیرمتعارف هارلی از دهه ۱۹۶۰ را تأمین می‌کرد که هدف آن‌ها مقابله با ظهور موتورسیکلت‌های بسیار ارزان قیمت از ژاپن، مانند هوندا سوپر کاب بود.

این موتور دقیقاً برعکس چیزی بود که مردم امروز به عنوان هارلی می شناسند، اما این دو موتور ۵۰ سی‌سی زیبا، با کیفیت و دارای درخشش مناسبی از کروم بودند. در دهه ۶۰، این هارلی‌های کوچک بهترین سرمایه‌گذاری برای حمل و نقل شهری یا برای جلب علاقه کسی به موتورسواری بودند.

در ادامه به بررسی چگونگی ایجاد دو موتورسیکلت جذاب هارلی با یک موتور کوچک می‌پردازیم.

کوچک‌ترین موتور هارلی دیویدسون

این موتورسیکلت کوچک هارلی-دیویدسون بیش‌تر ایتالیایی بود تا آمریکایی، زیرا توسط آرمکی ساخته شده بود. این یک شرکت موتورسیکلت ایتالیایی بود که هارلی در سال ۱۹۶۰ زمانی که این غول آمریکایی در مشکلات مالی به سر می‌برد، ۵۰ درصد از سهام آن را خرید. موتور تک‌سیلندر ۴۹.۶ سی‌سی یک موتور دو زمانه با کورس طولانی بود.

نسبت فشرده‌سازی ۱۰:۱ برای اندازه موتور قابل تحسین بود و کمک می‌کرد تا ۲.۵ اسب بخار تولید کند. این قدرت برای یک موتورسیکلت دهه ۱۹۶۰ نسبتاً مناسب بود. قدرت به چرخ عقب با سیستم زنجیر از طریق یک جعبه‌دنده سه‌سرعته منتقل می‌شد. این انتقال به صورت دستی عمل می‌کرد و مکانیزم تعویض دنده در سمت چپ فرمان قرار داشت.

موتور تک‌سیلندر ۵۰ سی‌سی هارلی در دو پیشنهاد منحصر به فرد مورد استفاده قرار گرفت. اولین آن، که در سال ۱۹۶۵ معرفی شد، هارلی-دیویدسون M50 بود، یک موتورسیکلت با طراحی کلاسیک بود. دیگری با نام M50S بیش‌تر شبیه یک موتورسیکلت بود، زیرا ساختار شاسی سنتی‌تری داشت، در حالی که، همان موتور را به اشتراک می‌گذاشت. هیچ تفاوتی در چیدمان پیشرانه برای هر دو این موتورها وجود نداشت. در واقع، حتا سخت‌افزار (ترمزها و تعلیق) نیز یکسان بودند.

هارلی-دیویدسون و آرمکی موتورها‌ی ۵۰ سی‌سی متوازن و خوبی را طراحی کردند. موتورسیکلت M50 هارلی به اندازه کافی قدرت داشت تا آن‌ها را به حداکثر سرعت ۸۰ کیلومتر بر ساعت برساند. با وجود داشتن یک باک سوخت کوچک ۳ لیتری، M50 می‌توانست تا ۴۶۰ کیلومتر با یک باک پر حرکت کند. انتظار می‌رود که مسافت پیموده شده در M50S نیز به دلیل باک سوخت بزرگ‌تر، حتا بهتر باشد.

سخت‌افزار این دو هارلی ۵۰ سی‌سی مشترک و ساده بود. آن‌ها دارای تعلیق هیدرولیک در هر دو طرف بودند بدون امکان هرگونه تنظیم پیش‌تنیدگی یا دمپینگ. وظیفه ترمزگیری به عهده ترمزهای کاسه ای کوچک در هر دو طرف بود. هر دو موتور دارای یک فریم نوع Backbone با موتور و واحد جعبه‌دنده معلق در جلو و زیر فریم بودند.

سرنوشت موتور کم حجم ۵۰ سی‌سی هارلی-دیویدسون، در نمونه های M50 و M50S، به نوعی نماد تلاش این شرکت برای بازگشت به بازار در دهه ۱۹۶۰ بود. در آن زمان، هارلی در رقابت با برندهای ژاپنی با چالش‌های زیادی روبه‌رو بود و تصمیم به تولید این موتورسیکلت‌های کوچک و کارآمد گرفت.

این موتورها به دلیل طراحی ساده و اقتصادی، موفقیت نسبی را تجربه کردند و به عنوان گزینه‌ای مناسب برای استفاده در شهرها مطرح شدند. به خصوص با بازده سوخت عالی آن‌ها، توانستند مشتریانی را جذب کنند که به دنبال وسایل نقلیه‌ای کم‌هزینه و کارآمد بودند.

با این حال، با گذشت زمان و تغییر سلیقه بازار، هارلی-دیویدسون تمرکز خود را به سمت موتورسیکلت‌های بزرگ‌تر و پرقدرت‌تر معطوف کرد. بنابراین، تولید این موتورهای کوچک متوقف شد و به تدریج به فراموشی سپرده شدند، اما توانستند در دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی هارلی را از بحران بیرون بیاورند و اجازه رقابت با برندهای ژاپنی را فراهم کردند.

کوچک ترین موتور هارلی دیویدسون هارلی دیویدسون