برادران رایت از سال 1900، در کیتی هاوک، ایالات‌متحده آمریکا، در تلاش برای ساخت اولین ماشین پرنده سنگین‌تر از هوا بودند. تا اینکه در سال 1903 Flyer I را ساختند که موتور آن دارای بازده 66 درصدی بود. این موتور نسبت به موتورهای تولیدی برتری و نسبت وزن به قدرت کافی برای استفاده در هواپیما داشت.

اولین پرواز برادران رایت

این هواپیما که با نام رایت فلایر شناخته می‌شود، محصول یک برنامه پیچیده چهارساله بود که توسط «ویلبر رایت» و «ارویل رایت» در سال 1899 انجام شد.

در 17 دسامبر 1903، رایت‌ها، دوبار توسط این وسیله پرواز کردند. اولین پرواز توسط ارویل به طول 39 متر در 12 ثانیه ثبت شد. سه پرواز دیگر در آن روز صبح انجام شد که برادران به‌عنوان خلبان تعویض شدند. در چهارمین پرواز همان روز، ویلبر 279 متر را در 59 ثانیه طی کرد. او در این پرواز توانست وسیله را کنترل کند. حالا دیگر شکی نمانده‌ بود که رایت‌ها می‌توانند پرواز کنند.

در طول طراحی و ساخت هواپیمای آزمایشی توسط رایت‌ها، آن‌ها همچنین پیشگام بسیاری از اصول و تکنیک‌های اساسی مهندسی هوانوردی مدرن بودند؛ مانند استفاده از تونل باد و آزمایش پرواز به‌عنوان ابزار طراحی.

درحالی‌که برادران و سایرین حاضر در مورد پرواز طولانی صحبت می‌کردند، وزش باد هواپیمای رایت فلایر را واژگون کرد و آن را روی شن‌ها انداخت. این هواپیما به‌شدت آسیب دید و دیگر هرگز پرواز نکرد. اما رایت‌ها به آنچه درنظر داشتند، دست یافته‌ بودند.

آن‌ها در سال‌های 1904 و 1905 نسخه‌های دیگر فلایر را ساختند و این طرح را عملی کردند. در 5 اکتبر 1905، ویلبر با سومین هواپیمای برقی برادران، پرواز تماشایی 39 دقیقه‌ای انجام داد و 39.2 کیلومتر را طی کرد.

سرنوشت فلایر

در سال 1928، این هواپیما در موزه علوم لندن به امانت گذاشته‌ شد و قبل از ارسال نیز بازسازی شد. پس از جنگ جهانی دوم، این هواپیما در سال 1948 به ایالات‌متحده بازگشت.

فلایر در مراسمی مفصل در 17 دسامبر که چهل‌وپنجمین سالگرد پرواز بود، رسماً به مؤسسه اسمیتسونیان اهدا شد و از آن زمان تاکنون در آنجا در معرض دید عموم قرار گرفته‌ است.