تیم ملی یک دروازه‌بان بزرگ و ۲ فوق‌ستاره در پیشانی خط حمله دارد که شبیه آنها در تیم‌های آسیایی نیست یا خیلی کم است. سردار و طارمی هم به صورت انفرادی خیلی خوبند و هم زوج خطرناکی را تشکیل می‌دهند که هماهنگی بالایی دارند. خیلی‌ها آنها را با زوج دایی و خداداد مقایسه کرده و حتی می‌گویند این زوج اروپایی‌تر از دایی و خداداد هستند. در یک صحنه از بازی با هنگ‌کنگ، سردار ازخودگذشتگی کرد ولی طارمی نتوانست در آن صحنه گلزنی کند هرچند بعداً گل زد. شناخت آنها از حرکات یکدیگر واقعاً فوق‌العاده است و نکته مهم‌تر اینکه در هر لحظه از بازی و حتی در دیدارهای سنگین که بازی گره می‌خورد، شما می‌توانید امیدوار باشید که سردار و طارمی با یک حرکت انفرادی شرایط را به سود تیم ملی ایران عوض کنند. طارمی البته این روزها در پورتو کمی افت کرده و خیلی‌ها می‌گویند حواسش به نقل و انتقالات ژانویه و حضور در تیمی بزرگ‌تر است اما مسلماً او برای جام ملت‌ها انگیزه‌های زیادی دارد. درست مثل سردار که مقابل هنگ‌کنگ ۲ گل زد و نیمه اول خیلی خوبی داشت. یکی از ویژگی‌های این دو مهاجم راحت گل زدن است و اینکه سخت‌ترین توپ‌ها را با آرامش و راحتی به ته تور دروازه حریف می‌چسبانند.
تیم ملی در ساختار دفاعی خود هنوز مشکلاتی دارد و زوج کنعانی‌زادگان و شجاع خیلی مطمئن نیست. فراموش نکنیم که ما در جام ملت‌ها باید با امثال ژاپن و کره و عربستان هم بازی کنیم و همه حریفان در حد هنگ‌کنگ و ازبکستان یا مثلاً قطر و بحرین و امارات نیستند. قلعه‌نویی برای تغییر ساختار دفاعی یا حتی تغییر روش بازی فرصت چندانی ندارد و باید زودتر تصمیم بگیرد. بازی با ازبکستان که سه‌شنبه برگزار می‌شود، شاید آخرین فرصت برای محک جدی تیم ملی باشد. تیمی که با فوق‌ستاره‌هایش می‌تواند به فینال جام ملت‌ها برود و حتی قهرمان شود. حداقل اینکه با این بازیکنان قهرمانی در آسیا یک رؤیای دست‌نیافتنی نیست.