از اولین خودرو الکتریکی تولیدشده در سال ۱۸۳۲ توسط رابرت اندرسون تا معرفی تویوتا پریوس به‌عنوان نخستین خودرو هیبرید تولید انبوه جهان در سال ۱۹۹۷، وسایل نقلیه الکتریکی با پتانسیل بالایی وارد بازار جهان شده‌اند.
مطالعات پیش‌بینی می‌کنند تا سال ۲۰۲۵ وسایل‌نقلیه الکتریکی ۱۰درصد فروش جهانی وسایل‌نقلیه مسافری را به خود اختصاص دهند و تا سال ۲۰۳۰ به ۲۸درصد و تا ۲۰۴۰ به سهم ۵۸ درصدی برسند.
باتوجه به تمایل خودروسازی به استفاده از انرژی الکتریکی در حمل‌ونقل، باید مجموعه‌ای جدید و خاص از روانکارها و گریس‌ها ساخته شوند که با الزامات عملکردی اجزای الکتریکی و دنده‌ای خاص موتورهای الکتریکی تطابق داشته باشند.
همه روانکارهای مورداستفاده در وسایل‌نقلیه الکتریکی چند هدف مشترک دارند؛ به حداقل رساندن اصطکاک، افزایش دوام، بهبود بهره‌وری انرژی و تقویت سایر جنبه‌های عملکردی.
با حضور جریان‌های الکتریکی و میدان‌های مغناطیسی، چالش‌های جدیدی برای روغن‌کاری موتورهای الکتریکی در محیط خودروهای الکتریکی به‌وجود می‌آید. وسایل‌نقلیه متداول از یک موتور احتراق داخلی (ICE) با سوخت بنزین یا گازوئیل استفاده می‌کنند که باید برای کاهش اصطکاک بین سطوح به درستی روغن‌کاری شود تا خودرو بتواند روان و کارآمد عمل کند.
هنگامی که موتورهای معمولی به درستی روغن‌کاری شوند، پیستون‌های متحرک راحت‌تر کار می‌کنند، به این معنی که خودرو می‌تواند در حالی که از سوخت کمتری استفاده می‌کند در دمای پایین‌تر هم کار کند.
روانکارهای مورداستفاده در وسایل نقلیه موتوری به دو دسته تقسیم می‌شوند: مواد معدنی و مصنوعی، که هر دو به راحتی تجزیه نمی‌شوند و از منابع تجدیدپذیر هم نیستند.
رویکرد جهان در زمینه کاهش انتشار CO۲ باعث شده است بازارهای جدید به سمت فناوری سبز و سازگار با محیط‌زیست مانند وسایل نقلیه الکتریکی (EV) پیش می‌روند. نوع نیاز وسایل نقلیه الکتریکی به روغن نسبت به وسایل الکتریکی با هم متفاوت است.
EVها به روغن برای چرخ‌دنده‌ها و همچنین مایعات مخصوص موتورالکتریکی برای بهبود خنک‌سازی نیاز دارند. روانکارها در خودروهای الکتریکی باید دوباره فرموله شوند تا در تماس نزدیک با ماژول‌های الکتریکی، پلیمرهای جدید، سنسورها و مدارها کار کنند.
خصوصیات گریس‌های مورداستفاده در وسایل‌نقلیه الکتریکی در چند دسته قرار می‌گیرند: خصوصیات الکتریکی، خصوصیات حرارتی و جلوگیری از خوردگی مس.
خصوصیات الکتریکی مانند رسانایی الکتریکی و ولتاژ خرابی، به عبور جریان از طریق یاتاقان‌های روغن‌کاری‌شده هنگام محافظت از سطوح تماس کمک می‌کنند. موتورهای الکتریکی در معرض تجمع الکتریسیته ساکن و تخلیه/قوس الکتریکی از طریق یاتاقان قرار دارند که می‌تواند باعث آسیب به قطعات غلتشی و فرسایش زودرس شود. این روانکارهای مخصوص باید مقاومت الکتریکی مناسب رو به پایینی داشته باشند.
مطالعات درباره این موضوع که کدام روانکارها در عین تعامل مثبت با اجزای الکتریکی قادر به تامین نیازهای دیگر مانند مدیریت حرارتی و سازگاری مواد هستند نیز ادامه دارد.
مایعات یونی قادر به کاهش سایش و رسانایی هستند اما برای کاهش هزینه‌ها به بررسی بیشتری نیاز دارند. علاوه بر این، فسفولیپیدها و اسید استئاریک هم به عنوان مواد افزودنی برای کاهش موثر رسانایی استفاده شده است.
در یک روش آزمایشی که برای سنجش آسیب تخلیه الکتریکی یا نبود آن استفاده می‌شود، یک جفت یاتاقان روی شافت سوار شده و یک جریان از هر دو به صورت سری عبور می‌کند. با اندازه‌گیری جریان از طریق یاتاقان‌ها و ولتاژ روی یاتاقان‌ها می‌توان مقاومت آنها را تعیین کرد.
این آزمایش برای نشان دادن تفاوت هدایت از طریق یاتاقان، مقایسه گریس‌های غیررسانا و رساناست. یک گریس غیررسانا ولتاژ عبوری را تا زمانی که خراب شود، افزایش می‌دهد اما یک گریس رسانا با ایجاد مسیری برای برقراری جریان هنگام چرخش یاتاقان، از این اتفاق جلوگیری می‌کند.